.

حالا بیشتر از هر وقتی مطمئنم که بخش زیادی از رنج و غم چند ماه گذشته به خاطر یه دلیل ساده بود. اونقدر که باید برای خودم وقت نذاشتم. خودم رو رنج دادم با کمال‌گرایی. خودم رو کافی ندونستم. همش همین بود. 

عادت کردم برای هر دوره از زندگی‌ام یه چالش بذارم و اجراش کنم. قبلا برای بازه‌های طولانی‌تر بود. حالا فکر می‌کنم تا اول آبان بهتره. بعد از اون می‌تونم روند رو بررسی کنم و بهتر ادامه بدم. باید بازه‌های تنهایی رو بهتر بگذرونم. باید بیشتر خودم رو با کم و کاستی‌ها بپذیرم. 

بعد از یک سال هنوز اشتباهم رو فراموش نکردم. از شهریور پارسال تا الان. هنوز داره اذیت می‌کنه. بالاخره می‌تونم باهاش کنار بیام؟ امیدوارم که بتونم.